..en ik moet zeggen: iedere keer springt mijn hart weer op uit mijn borst als ik me realiseer, dat wij dat met onze bioscopen mogelijk maken..
Het 65ste jubileumjaar stond bol van de activiteiten. Zo besteedden dagbladen veel aandacht aan het jarige Bio en ook Nederlandse en Belgische televisieprogramma’s!
Daarnaast deelde Bio verjaardagscadeautjes uit aan kinderafdelingen van Academische ziekenhuizen en andere revalidatiecentra. Verder werden in samenwerking met de Federatie Paardrijden voor Gehandicapten in de Bio-manage en het Bio-bos zeer geslaagde dressuur- en menwedstrijden gehouden voor gehandicapte jonge ruiters.
Ook was er het Bio-jubileum-golf-toernooi. De gebruikelijke oktober-filmdag werd speciaal verplaatst van Amsterdam naar Arnhem om de bezoekers op een directe manier kennis te doen nemen van de projecten waaraan het Bio-geld wordt besteed.
In het jubileumjaar werd het boekje “Kraaiepootjes” gemaakt, ook uit deze tijd komt een boekje vol met mooie herinneringen, “het Bio-Boekje“.
Hieronder een tekst van Ruud Buurman over 65 jaar collectes in alle Nederlandse Bioscopen:
“We werden als trouwe bioscoopbezoekers vroeger natuurlijk wel eens gek van die kraai. Hoe goed het doel ook was, als na een overdaad aan sigarettenreclames die vogel op het doek verscheen, werd er gezucht en gekreund in de zaal. De tegenzin waarmee een gulden uit de broekzak werd opgediept was fris gespeeld.
Want tegelijk Was het filmpje van ‘Bio’ ook weer vast gegeven, iets ‘gezelligs’. Het dreigende geluid van de collectebussen klonk achterin de zaal en het licht ging aan. Op het witte doek schreeuwde de kraai: „Dat gaat zomaar niet! Dat kost duiten!”
Beetje een agressief beest, die vogel.
Later kregen we die filmpjes die eindigden met een zin die we nu nog steeds allemaal kennen: «En weet je wat ik nou het leukste vind?” Nou, dat wisten we allemaal allang. Dat hij kon zwemmen en z’n ouders niet. Of dat er een hele berg collectebussen weer keurig overeind kwam. Als je geen munten in je broekzak had, pakte de de collectebus aan, hield je duim en wijsvinger boven de gleuf en je schudde even. Want de buurman hield je in de gaten, zeker weten. Iedereen scheen dus te ‘morren’ in de bioscoop als de Biobus voorbij kwam. Maar toen de bioscoopbond zeven jaar geleden een onderzoek deed naar het effect van de filmpjes, bleek dat een verrassend grote meerderheid van de bezoekers vind dat ‘die bus’ zo lang mogelijk blijven, omdat ze zo herkenbaar was en hogelijk werd gewaardeerd. Bioscoopbezoekers schijnen zich niet zo te ergeren aan de onderbreking van Bio. Er zijn inderdaad ergere dingen in de wereld die bioscoop heet: slecht geluid, bloedhete zalen met stoelen waar je een hernia van krijg…”
Ter gelegenheid van het 65-jarig bestaan is een speciale collectefilm gemaakt in samenwerking met Bert Haanstra. Het filmpje laat de historie zien en ook de actuele activiteiten van Bio Kinderrevalidatie:
Rond 1985 werd een collectefilm voor Bio gemaakt met Danny de Munk: